Waar ik de afgelopen jaren vaak schreef over regeldruk uit Brussel en de geregeld van begrip gespeende houding richting ’t bedrijfsleven met alle gevolgen van dien, lijkt de ernst van de situatie nu toch doorgedrongen tot de Europese Commissie. Europa daalt op allerlei ranglijsten. Het verschil met de omvang van de Amerikaanse economie is inmiddels dertig procent, waar dat een jaar of twintig geleden vijftien procent was: een verdubbeling in achterstand die ook politieke implicaties met zich meebrengt. Niet voor niets zie je de focus van de Verenigde Staten steeds meer naar het Aziatisch deel van de wereld verschuiven.
Mario Draghi, oud-voorzitter van de Europese Centrale Bank, scheef een lijvig rapport over de toekomst van het Europese concurrentievermogen. Dat deed gelukkig alarmbellen afgaan op plaatsen waar die voorheen nog niet hoorbaar leken. Het was niet het eerste rapport dat politici en beleidsmakers wakker wil schudden, maar volgens velen wel het beste sinds tijden. Hij gebruikt naar Brusselse maatstaven klare taal. Tegenwoordig verlies je zonder groei aan macht en veiligheid, het vermogen eigen keuzes te maken en waarden te verdedigen. Met de rivaliteit tussen Washington en Beijing en de nieuwe mondiale economische orde als achtergrond is een Europese industriële strategie een absolute must.